*του Μιχάλη Σιγάλα
Είναι γεγονός πως η καθημερινότητα του Έλληνα
μαστίζεται πλέον από καταστάσεις οι οποίες τον έχουν οδηγήσει σε ριζική αλλαγή
τρόπου ζωής. Χαρακτηριστικό είναι πως το μεγαλύτερο πλήγμα έχει προέλθει στην
ψυχολογία του μέσου πολίτη αυτής της χώρας, καθώς οι συνεχείς περικοπές τόσο σε
υλικό όσο και σε ηθικό απόθεμα έχουν αφαιρέσει από κάθε οικογένεια το δικαίωμα
της ελπίδας και του οράματος για την επόμενη μέρα.
Μπορεί όλα αυτά τα φαινόμενα να έχουν κάνει
την εμφάνισή τους τα τελευταία 2,5 χρόνια όμως δεν παύει να προέρχονται από
πληγές που είναι εδώ και σχεδόν 40 χρόνια χρόνια ανοιχτές. Η νοοτροπία και η
λογική των ατόμων που κυβερνούσαν την χώρα από τη μεταπολίτευση και ύστερα, οι
οποίοι στελεχώνουν τη γενιά του Πολυτεχνείου όπως έχουμε συνηθίσει να την ονομάζουμε
σήμερα, επέφεραν τη δημιουργία ενός αισθήματος άγνοιας κινδύνου και ουτοπικής
ευημερίας.
Μια κοινωνία όμως οφείλει να έχει τα
απαραίτητα αντανακλαστικά με τα οποία θα
αντιδρά σε καταστάσεις που προσπαθούν
συστηματικά να την καταβάλουν. Σε αυτή τη λογική λοιπόν, εύλογα μπορεί κανείς
να σκεφτεί ότι τα σχεδόν 3 χρόνια που σπαταλήσαμε συνολικά μέχρι να
αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος αλλά και την αδυναμία των μηχανισμών
της Πολιτείας να βρει γόνιμες και αποτελεσματικές λύσεις, είναι υπεραρκετά για
να αποφασίσουμε πλέον ώριμα για το μέλλον μας.
Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι στο
οποίο καλούμαστε να λάβουμε μία ώριμη
απόφαση για το μέλλον και την πορεία της χώρας μας. Είναι γεγονός πως σε αυτή
τη θέση έχει ξανάρθει η Ελλάδα αρκετές φορές, έχοντας όμως σχεδόν πάντα την
ικανότητα να επιλέγει τον δρόμο της ευθύνης και της σταθερότητας.
Η δικιά μας η γενιά καλείται σε αυτό το σημείο
να επιλέξει ξεκάθαρα. Από τη μία πλευρά η ευρωπαϊκή προοπτική και από την άλλη
η εθνική απομόνωση που κάποιες δυνάμεις
προσπαθούν επιμόνως να επιβάλλουν στη χώρα εδώ και δεκαετίες.
Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, είναι αναμφίβολη
ευθύνη των νέων ανθρώπων να πάρουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ώστε να
αποδείξουν σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία πως ο δρόμος της σταθερότητας και της
ανάπτυξης είναι ακόμα υπαρκτός και μάλιστα μπορούμε να τον βαδίσουμε όλοι μαζί
δίχως να απολέσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και κυριαρχία. Το να
παραμείνουμε στο “ευρώ” και γενικότερα στην πρώτη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης
είναι ένας μονόδρομος ο οποίος ο οποίος πρέπει να παρθεί αποφασιστικά και
ώριμα.
Μακριά από τους καιροσκόπους και τους
δημαγωγούς της εποχής, οι οποίοι ποτέ δεν έλειπαν από την μακρόχρονη ιστορία
της χώρας μας, οφείλουμε να υπερασπιστούμε τις επιλογές ενός ολόκληρου έθνους
το οποίο σε εποχές δύσκολες για την πατρίδα μας, επέλεξε τον δρόμο της
Ευρωπαϊκής προοπτικής απέναντι στον σκοταδισμό της τότε εποχής,
